Dag 4 / Etappe 4 -
Gewaarschuwd door alle weerapps zijn we gisteravond onze tenten ingedoken. Regen en onweer zouden vannacht de camping bereiken. De tegenzin voor nattigheid hadden Domi en Hans omgezet in een reservering van een van de zogenaamde love cabins - een houten tweepersoons hutje dat lijkt op een groot wijnvat. Met z’n allen hadden we een andere oplossing om de opgeklapte eettafel te beschermen, een 13 euro kostende partytent afkomstig uit de Action. De goedkope aluminium behuizing bestond uit een aantal onderdelen, die met nummers in elkaar zouden moeten klikken, althans volgens de beknopte gebruiksaanwijzing. Nummer 5 zou keurig in nummer 2 moeten passen. Behalve dat de producent zelf weinig verstand had van getallen, sinds onderdelen vaak ofwel dubbel waren genummerd, ofwel nummers volledig ontbraken. Het lag ditmaal echt niet aan ons toen het frame bij de eerste windvlaag instortte.
Toen we de tenten openritsten, elke ochtend ongeveer tien minuten later dan de afgesproken 6 uur, was het koud en bewolkt. Opvallend was de bedrijvigheid op de camping rond dit vroege ochtenduur. Snel bleek niet onterecht, want een half uur na opstaan begonnen de eerste druppels naar beneden te vallen. Verscholen onder de half ingestorte partytent propten we zuchtend regenjasjes en overschoenen in de zakjes van onze fietsshirts.
Het was geen regenbui. De gehele etappe van vandaag zou een natte editie worden. Het probleem met fietsen in de regen is niet per se de natheid zelf. Nat is nat, en met de Amstel Gold Race in ons achterhoofd ‘kon het allemaal erger’. Het gaat uiteraard om mentaal doorzettingsvermogen. Maar ook ontbreekt het profiteren van het uit de wind houden van elkaar. Het scheelt bijna de helft in energie als fietsers dicht achter elkaar fietsen, maar het opspattende water en zand van je voorganger werkt tijdens een regenbui alleen maar meer frustratie op. Regenjas aan, toch wel warm, regenjas uit, toch weer een bui. Zo ging het een tijdje door.
Er worden behoorlijk wat geitige opmerkingen gemaakt onderweg. Ik zal er eentje noemen. De afgelopen dagen fietsten we met de Rijn aan onze linkerhand. Vandaag was dit andersom. Opgewekt maar verbaasd vroeg Marin daarom hoe lang we nog ‘terug’ moesten fietsen voordat we weer richting het zuiden zouden gaan. De vraag was nog niet eens beantwoord voordat Susanne geïnteresseerd vroeg van welk materiaal Carbon fietsen eigenlijk worden gemaakt.
De weg langs de Rijn bestond uit lange slingerende stukken. Het was de enige weg in de omgeving en eigenlijk ingericht voor auto’s. Snakkend naar de pauze mocht eerst nog de band van Marin worden vervangen. Gelukkig heeft Vinz daar inmiddels een goede souplesse voor gevonden. Doorweekt kwamen we aan bij een schattig bakkertje, die zeer overrompeld was door onze natheid en ranzigheid.
Met kippenvel stapten we weer op de fiets linksaf de grote weg weer op. De snelheidsboete verzamelende volgauto alvast vooruit rijdend. Maar na ongeveer 10 kilometer reed de witte bus ons seinend en zwaaiend weer tegemoed. ‘De weg is afgesloten, jullie kunnen er niet doorheen’. Shit. Er zijn geen andere wegen in de buurt, en de kronkelende landweggetjes hadden hellingen waar we zeer ongelukkig van zouden worden. Brutaal reden we door. Er stond inderdaad een groot hek op de weg. Als we zouden moeten keren hadden we minimaal 10 kilometer terug moeten rijden. In hoeverre kan een weg nou afgesloten zijn voor fietsers? We reden door. Telkens om de hoek vrezend voor een ontbrekend stuk weg. Het viel mee. Een wegversmalling met een dode hoek, waar vrachtauto’s doorheen zouden kunnen scheuren. Voor de vriendelijkheid was er wel een stoplicht geplaatst. Voor wie weten we niet. Bij groen besloten we een kortdurende tijdrit te organiseren. Het viel allemaal mee. Na de wegversmalling moesten we nog een keer de grijpbak van een graafmachine ontwijken. Daarna was de weg voor ons alleen.
De camping waar we ook onze rustdag zouden doorbrengen lag in het groen, overdekt met bomen. Het weer was inmiddels verbeterd en de volgauto had professioneel een overdekte picknicktafel geconvisceerd. In het Duits is het Emma en Eugenie gelukt om gratis verblijf te regelen. Al bleek snel dat communicatie tussen de meisjes en de camping eigenaar niet honderd procent was gelukt. Opgewekt legde Emma uit dat ze om tien uur terug moesten komen om het voorstel bij de grote baas neer te leggen. Bleek niks van te kloppen. De eigenaar had zelf een hartaanval gehad en vond ons initiatief prachtig. Vrolijk hadden de meisjes ‘tsüssch biz zehn’ geantwoord na zijn verhaal. Gelukkig moesten ze er zelf ook om lachen.
Morgen is rustdag, dus vanavond wordt een relaxte avond. We komen bij van de natte en koude dag met een bordje risotto en een verdiend glaasje wijn onder de overkapping in het groen.
