Grand Depart

D-Day ( 0 – 115 km)

Vandaag is de dag dat we gaan vertrekken. De nodige logistieke stres is daar. Koffers van A en B eindigen op C en vice versa. Maar eindstand staat iedereen, met vrienden en familie om aan te moedigen, aan de startlijn van dit ongelofelijke avontuur. Althans bijna iedereen. Ruben, onze trouwe bijrijder van de bezemwagen heeft z’n wekker al op Oost Europese tijd gezet en gunt zichzelf een extra uurtje in de veren voor vertrek. De slaap uit z’n ogen wrijvend voegt hij zich iets later bij ons. De lokale media houdt diepte interviews met Sicco en Julie terwijl het aantal barren in de bandjes wordt geverifieerd. Dan komt het toch wel heel dichtbij. Julie spreekt alle aanwezigen toe en bedankt de met name de trouwe begeleiders Joeval, Jorrit en Airton voor hun hulp dit jaar. Hierna neemt Prof. Dr. Van der Harst het woord over om meer te vertellen over het onderzoek en het belang van Heart to Handle bij het realiseren hiervan. Nog een dikke smak aan pa en ma en dan..

BAM! Fictief startschot

De drie en een halve weeks tocht naar Helsinki is ingezet. Gevolgd door een sleur van Swap fietsen vertrekken we richting Haren. Na 5,5 km wordt de koren van ’t kaf gescheden en daarmee de versnelling ingezet. Vrienden en familie op racefietsen rijden met ons door naar Windschoten. Daar wordt iedereen ontvangen door de allerliefste bezemwagen met een overheerlijke lunch. Dan is het nu echt tijd om te gaan, dus na een dramatisch afscheid met erg veel tranen (grapje niemand moest huilen) (behalve Hanna) vertrokken we. Ondanks de weinige zon ontstonden de eerste tanlines op onze afgetrainde lichamen. De eerste kilometers gingen vlot, maar ook wij zijn slechts mensen dus de moeheid sloeg langzaam toe. But mama didn’t raise a quitter (@Karin), dus ondanks een lekke band trapten wij dapper door, de 115 km uit. Hier over de grens, van onze van het WK uitgesloten Duitse vrienden, stond de technische staf (ookwel bezemwagen) klaar om ons op te vangen. Zoals te verwachten stonden we op een kei gesellige Duitse camping.

DAG 2 (115 – 207,7 km)

Ondanks dat de wekker, Isabe

ls stem als een valse blokfluit, om zeven uur ging zaten wij niet eerder dan twee uur later op de fiets. Alles heeft tijd nodig dus ook onze gewenning aan de nieuwe ochtend rituelen. Spieren uitrollen, de oefeningen van Jane Fonda en het rijklaar maken van de fietsen. Dat nodige zadelpijn bij iedereen aanwezig was, was duidelijk te merken. De eerste pogingen tot het maken van de shots voor de aftermovie werden gedaan, maar de GoPro Hero 3 was toch niet weggelegd voor een leek zonder ervaring. Gelukkig nog genoeg dagen om te oefenen. Het lucht was bewolkt en kleine mot regen buitjes kwamen uit de lucht terwijl wij door de kleine Duitse dorpjes schoten met hoog tempo al zeg ik het zelf. Juist op het punt dat de verzuring van de spieren een kritiek punt aan het benaderen was kwamen we aan bij een rivier waar een kort pontje ons overheen zou helpen. De aanwijzingen van Joeval, onze trainer, opvolgend waren we druk bezig geweest met calorieën tellen. Na kort rekenwerk kon geconcludeerd worden dat wij nog lang niet op de benodigde suikergetalletjes zaten waar ons lichaam zo naar verlangde. Dit werd goed opgelost doordat Sicco de Garmin GPS ons liet lijden langs de gele bogen van McDonalds. Met de after-dinner-dip op komst stapten wij een half uur later weer op de fiets om de laatste 10 km af te maken naar de camping. Hier kwam het geluid van de platenspeler van Gijs met een Beatles LP ons te gemoed. Met een half doorgebroken zonnetje konden nog een aantal voetbal potten worden gespeeld en weet Marlouk bijna hoe ze niet meer moet punteren.