Julie en de GVR
Dag 16 (Rustdag)
Eindelijk weer een Airbnb in Gotenborg met een bed voor een goede nachtrust. Wat achteraf de slechtste nachtrust voor vele bleek te zijn. Iedereen werd deze nacht meerdere keren wakker onder het zweet. Floris wist het zelfs te presteren om tegen 2 en 4 uur ’s nachts een koude douche te nemen, om dan echt te kunnen slapen, wat vervolgens weer niet lukte. Iedereen werd de volgende morgen dus gewoon weer rond 8 uur wakker. Nog een tegenvaller was dat m@rl0uk haar afte zo groot was geworden en pijn had gekregen tijdens het eten bij haar ontbijt, dat we besloten om naar een huisarts te gaan om dit te laten nakijken. Na allemaal middeltjes gekregen te hebben en meerdere minuten te spoelen, was het nu toch echt tijd om de stad Göteborg te verkennen. Om de “hangry people” (aka Sicco) in de groep te kalmeren, wordt de zoektocht naar een lunchplekje al snel ingezet. De keuze valt op een visrestaurantje in de wijk Haga, een leuk hipsterbuurtje van Göteborg. Na de heerlijke mosselen, garnalen en makreel sleepten wij ons met afterdinner dip en al door de stad heen, zoals dat van een Nederlandse toerist wordt verwacht. Er is zelfs vijf minuten in een kerk gestaan. Sicco zijn fiets was nodig toe aan een makeover, dus daarvoor werd de groep door de hele stad heen getrokken. Voor sommigen was dit heel moeilijk (Hanna is erachter gekomen dat ze lopend in slaap kan vallen). Hierna werd wederom heeeeel snel weer het terras opgezocht. Götenborg is echt een leuke stad, maar niet zo leuk als Kopenhagen he M@rl0uk. Uitgeteld van deze ontzettend drukke dag terug naar de Airbnb om drie films achter elkaar te kijken.
Dag 17 (1252,9 – 1363,4 km)
Nadat Marlouk 3 keer de keuken opnieuw had opgeruimd (trophy wife!) was het tijd om de Airbnb te verlaten. Cruizend door Göteborg nemen wij al jammerlijk in ons hoofd afscheid van de Zweedse equivalent van Rotterdam. De tinderdate van Isabel heeft ze gelaten voor wat het was (Fendi kleding niet echt haar stijl??), dan maar in Stockholm kijken wat voor een schoon er allemaal rondloopt. In Zweden heerst dan geen hitte golf zoals back home, maar warm is het potverdomme zeker! Met factor 80 op zetten wij de versnelling in de zon in. Werken aan die tan-lines. Een snelle stop bij de supermarkt voor wat muesli repen en voor we het wisten zaten we bijna op de helft van de dag (110 km). Opeens schoot Julie bij een stoepje onderuit over een hoop kiezels en maakte een schuiver over de weg. Alles bleek in orde te zijn en door de vriendelijkheid van de Zweedse voorbijgangers konden we de schaafwonden en sneeën snel schoonmaken en verbinden. De bezemwagens kwamen naar de locatie en de pauze werd enkele kilometers naar voren geschoven. Julie zou de dag meerijden met de bus om haar wonden te laten genezen. Vier man sterk reden we door langs de route die ons meenam langs een waanzinnige weg door de binnenlanden. We schoten door de landschappen heen met het vooruitzicht te kunnen afkoelen bij het Vänern meer. Bijna gelijk kwamen wij aan met de bezemwagen die op een blijkbaar kansloze missie waren gegaan onze gastank te vullen om weer te kunnen koken. Ze doen al niet helemaal mee met de EU en dan hebben ze ook nog andere gastanks hier, onbegrijpelijk!?? Het meer was een stuk kouder dan gehoopt maar dat kon de waterpret niet drukken. Terwijl ik dit schrijf loopt Julie restless rondjes om haar wond sneller te doen genezen. Fijn voor haar, irritant voor ons!
Dag 18 (1363,4 – 1493,3 km)
Bij de niet meer eerste ochtendgloren maken de fietsers zich klaar voor vertrek op de camping. Bij het klaarmaken van de fiets van Julie, na de val van gisteren, begint de dag al goed met het geluid van de eerste klapband van de reis (meerderen volgen houdt u zich vast). Nadat mister camping Ruben te hulp schoot, zat de tweede band er al snel op. Maar de band had de grond nog niet geraakt of daar was het nu inmiddels bekende geluid; klapband nummero twee (Julie heeft een hele bijzondere fiets). Twee binnenbanden verder begaven de fietsers zich naar de uitgang van de camping. Maar het grind op de weg was wederom de groep niet goed gezind en daar lag Isabel op de grond. Eenmaal zich een paar meter buiten de camping te hebben begeven, besluit Julie haar rechter kliksysteem het te begeven (wederom een enorm bijzonder fiets).
Twee uur later maar nog steeds vol goede moed begeven de fietsers zich naar de weg en beginnen aan deze nu al geweldige dag (deze moeten er ook tussen zitten).
De route is echter prachtig; een landschap vol meren en bossen schiet aan ons voorbij. Na 80 km wordt er samen met de bezemwagen geluncht aan de rand van een idyllisch meer met een klein steigertje. Floris heeft al besloten hier later naar toe te emigreren en zijn eigen huis te bouwen (sorry Juul). Bij aankomst springen de fietsers met pak en al het water in.
Toen we eenmaal opgefrist waren na het lekkerste water waar we ooit in hadden gezwommen, waren we natuurlijk na 10 minuten op de fiets al helemaal bezweet. Laten we eerlijk zeggen dat dit de eerste dag was dat we echt moesten klimmen, waar we natuurlijk heel erg goed op voorbereid waren in de hoge Nederlandse bergen. Rond de 100 km begonnen de beentjes te bibberen en werd het voor sommigen uit de groep even teveel.
Maar diepe dalen, hogere pieken.
Dag 19 (1493,3 – 1582,2 km)
In de ochtend werd nog even gedebatteerd to wild kampeer or not to wild kampeer. Kamp niet zo wild kamperen won en de .. km tocht werd ingezet. Voor we er erg in hadden waren we de eerste heuvels aan het beklimmen en met de hoogtemeters van de dag ervoor vielen deze erg zwaar. Het zijn geen haarspeldbochten zoals in de bergen waar geen einde aan lijkt te komen en je honderden hoogtemeters achter elkaar maakt, maar ze zijn klein, fanatiek en volgen elkaar snel op. Een stijl grindpad verschijnt voor ons en we besluiten om te fietsen om deze te vermijden. Een aantal kilometers erbij maar grip op de weg is ons op dat moment meer waard. De halverwege lunch wordt overgeslagen omdat er links en rechts kleine dingen zorgen voor oponthoud. Het is een benauwde dag maar de zon is niet erg zichtbaar. Misschien ook wel lekker voor een keer. Julie haar pech dag staat op het punt om te beginnen. Pats boem klapband nummero drie! Tatutatutatu kwam daar de reserve band aan die er in een mum van tijd op zat. Vol vertrouwen werd de CO2 capsule erop aangesloten. Helaas weer zonder resultaat. Again. Met vier bar reed ze verder om niet veel later uit te vinden dat het klikplaatje van een van haar schoenen niet meer werkte. Omdat de bezemwagen er te lang over zou doen werd besloten dat Julie met Sicco z’n schoenen zou verder rijden. Zo vervolgden wij onze weg met Julie op een te grote fiets en met de schoenen van de Grote Vriendelijke Reus en Sicco op z’n fiets sokken (ja dat bestaat echt) op een te kleine fiets met veel te weinig bar op de achterband. Na veel gemopper van iedereen die er flink doorheen zat kwamen wij uiteindelijk aan op de camping. Onderweg was al aangevoeld dat een zware dag hierna niemand goed zou doen dus werd besloten de rustdag een camping vooruit te spoelen en hier extra te genieten en vooral te herstellen.
