Sportief pookje

Dag 24 (Rustdag)

Gijs en Floris werden door de hittegolf de woonkamer uitgestoomd vroeg in de ochtend (again). Dit genereuze duo delft al sinds vertrek het onderspit tijdens de overnachtingen van de rustdag. De andere prinsessen op de erwt gunnen ons geen fatsoenlijk bed. De afspraak met de chiropractie staat al sinds Denemarken gepland. Maar echte mannen klagen niet. Opeens is er consternatie. De uitchecktijd van de Airbnb blijkt al lang verstreken te zijn terwijl iedereen nog in z’n bed ligt te roesten. Snel maken wij ons uit de voeten. Met slapende oogjes lopen we door Stockholm heen op zoek naar een ontbijt tent. Er wordt getwijfeld om een Segway tour te doen, maar hier wordt gelukkig vanaf gezien. We vervolgen onze tocht naar het paleis van de koninklijke familie. Julie is op zoek naar haar letterlijke prins op het witte paard, genaamd prins Carl Philip van Zweden. Deze doet niet open dus nemen ons verlies. Helaas moeten we richting de boot voor de overtocht naar Turku in Finland. Bij de ferry komen we de ouders van Hanna al tegen. Op de kade zittend denken we terug aan de waanzinnige kilometers die we hebben afgelegd in Zweden. Nog twee dagen in Finland en we komen aan op bestemming. Iedereen lijkt redelijk op te zien tegen de ferry, totdat we aankomen op het buitendek. Met de ondergaande zon en de wapperende Finse vlag verlaten wij Stockholm. De boot voldoet aan iedereens eisen en al snel wordt het laat. Snel vier uur slapen nog voordat we aankomen bij het Finse vasteland.

Dag 25 (2006,4 – 2125,7 km)

BEZEMWAGEN TAKING OVER PART 2!!!! Het is weer de hoogste tijd om na al dat gebrabbel over fietsen de kant van de bezemwagen weer een beetje te belichten. Helaas is ons team wel geslonken want we hebben afscheid moeten nemen van Mister Camping (Ruben we miss you). We moesten vanochtend vroeg uit ons nest, omdat het pontje al om 06:30 uur Finland bereikte. Natuurlijk helemaal geen probleem en had niemand last van een ochtendhumeur (ISABEL WEL ECHT HEEL ERG HOOR). Nadat de fantastische bus van Wensink van de pont was gereden. Gingen we ontbijten in een parkje in de buurt van de haven. Waar we 10 minuten gezellig (Isabella) hebben gezeten, kwam er een oude vrouw aan die ons even liet weten dat het niet de bedoeling was, we zaten namelijk op haar terrasje. Die was alles behalve blij met ons, terwijl we werden uitgescholden in het Fins pakten we met de staart tussen onze benen naar de andere kant van de weg. Op weg naar de camping kwamen we achter een iets minder leuk feitje… er was wat mis gegaan met de reservering, dus we konden er helaas niet op, balen. Terwijl de fietsers al fietsend campings aan het bellen waren, en Loukie al navigerend (gaat steeds beter), ook aan het bellen was kwam er uiteindelijk een onwijs leuk plekje ‘aanvliegen’. Aan een afgelegen meertje, in de bossen, het zag en klonk fantastisch. Toen de Mercedes Vito aan kwam scheuren hadden we weer een klein tegenslagje… de eigenaar had de camping dubbel laten boeken, weer de plank misgeslagen. Nadat Loukie slippend wegreed over het zand/grindpad (Mees had de Mercedes van Wensink helemaal onder controle hoor) gingen we op zoek naar de volgende camping. In de middle of letterlijk nowhere was dit een behoorlijke opgave, ruim 2 uur branden in 31 graden hadden we nog steeds niks en begon de paniek een beetje de overhand te krijgen. Zeker nadat we in de race-bus werden aangevallen terwijl we op de snelweg reden, niet zomaar een aanval… Een wesp zo groot als een Zee adelaar was binnen gekomen, behoorlijke stress met een allergische bijrijder en een lief, klein meisje als chauffeur. Gelukkig was daar de afslag na 200 meter waar we direct zijn gestopt en de wesp even met de badslipper van Mees (waar zijn die dingen toch allemaal goed voor) met de grond gelijk gemaakt. Vervolgens keerde de rust weder in de bus en reden we zonder verkeerd te rijden (Mees was aan het navigeren) naar onze laatste hoop, de laatste camping die we in gedachten hadden. Eenmaal aangekomen worden we allervriendelijkst ontvangen en krijgen we de zin te horen waar we de hele dag al naar uitkeken: jullie kunnen hier kamperen. Eindelijk konden voor de laatste keer beginnen met onze leukste bezigheid van de dag, de tenten opzetten (zijn we in de afgelopen tijd erg gedreven in geworden). Om vervolgens met de laatste avond van de trip te beginnen, de avond waar de jongste van de groep (Mees) 19 gaat worden. Het beloofd een mooie avond te worden! Kort om, alles was naar wens(ink).