Op naar rustdag #1

Dag 3 (207,7 – 301,7 km)

Vroeg in de ochtend zipten de ritsen van de tenten weer open en stapten wij op de fiets. Het zou een dag van omme nabij 90 km worden. De zadelpijn begon goed door te dringen. Helaas kwam ons ter oren dat er onderhoudswerkzaamheden werden geplaagd aan de aanlegsteiger van de ferry tussen Winschhafen en Glückstadt, waardoor wij noodgedwongen meerdere kilometers moesten omfietsen. Vroeg op pad dus. Zodra wij rond 07:00 het oh zo mooie Apen verlieten, begon het met bakken uit de hemel te komen. Dit viel bij de meiden niet zo heel goed in de smaak, maar desalniettemin zat het tempo er lekker in. Het wegdek schoot onder ons door, en binnen no time kwamen we het laatste lange rechte stuk. Een uitgelezen mogelijkheid om de H2H-train op stoom te laten komen. Trots kan ik jullie vermelden dat wij met een gemiddelde snelheid van >35 km/h de laatste 18 km aflegden. Bij de pont aangekomen bleek dat wij wederom de bezemwagen hadden ingehaald (classic), waardoor het nutteloos was om al naar de camping te fietsen. Fel discussiërend over hoe onze tijd te besteden in het bruisende Glückstadt, kregen wij de oplossing in onze schoot geworpen. Een heuse ‘BeachClub’ a.k.a. derderangs frietkot verscheen aan de Oostelijke oever van de Elbe. Hier hebben wij, heerlijk in het zonnetje, ons gewaagd aan de lokale keuken. Een aantal currywürsten en speciaal voor Julie een extra lange Bockwürst verder, ontvingen wij bericht van de bezemwagen dat ook zij eindelijk het pontje hadden bereikt. Met gerust hart en een calorierijke lunch begaven wij ons richting de camping.

Eenmaal aangekomen op de camping werden we warm onthaald door Klaus en Astrid, de eigenaren van Fährhaus-Hodorf. Een kleine en ontzettend lieve camping langs de Elbe. Na enkele mislukte pogingen om met meerdere mensen tegelijk te suppen in de vijver stonden de pannenkoeken al klaar om te stapelen voor de volgende dag. Een dag waarin wij 140 km zouden gaan fietsen. De spanningen voor deze dag waren duidelijk merkbaar in de groep, hierom lagen velen al vroeg op hun matje. Nog even dromen over een wereld zonder zadelpijn en volgelopen benen voordat de wekker gaat morgen ochtend.

Dag 4 (301,7 – 442,6 km)

Dag vier, de dag waar zo tegenop werd gekeken brak toch echt aan. Nog even de spieren uit rollen, een extra scheppie Isostar in de bidon en een schietgebedje (en een photoshoot met Klaus van de camping). Off we go! Nog koud in de benen kwam de eerste lekke band al om de hoek kijken. Weer Floris, dit keer een enorme spijker die recht omhoog zijn achterband in was geschoten. De snelheid van het verwisselen zit er inmiddels wel in, waardoor de handeling snel achter de rug is. De werking van de CO2 patronen, die de band moeten voorzien van lucht, is voor ons nog een raadsel. De een na de ander wordt met grote kracht terug de atmosfeer in gepompt, dan maar met de handpomp aan de haal, en die paar bar minder voor lief nemen. De rit gaat gestaag verder en de kilometers spoor vliegen onder ons door (da kan natuurlijk niet). Sicco en z’n GPS met sjoemelsoftware hebben de groep voorgelogen over de kilometers en voor we het weten zitten we over de helft van de opgave van de dag. De bezemwagen staat hier in een weiland te wachten met rijk belegde broodjes die ons doen denken aan die van de Il Gusto (alleen zonder de sensatie van de mogelijk volle spaarkaart). Ondanks dat we ver over de helft zitten vallen de laatste kilometers erg zwaar. Een Calippo voor de laatste 20 doet wonderen komen we achter en al snel gaan we de Deense grens over. De euforie die hiermee gepaard gaat is helaas van korte duur en met horten en stoten komen we over de niet bestaande finish lijn van onze vier sterren camping. Het bezemwagen team heeft alle tenten klaar staan en ontvangt de fietsers vol enthousiasme wat ze zichtbaar goed doet voelen. Enfin, de langste dag van de rit naar Helsinki zit erop. (Tenminste, dat denken de meisjes…)

Dag 5 (442,6 – 537,2 km)

Met de spieren nog stijf van de zware tocht vertrokken we ‘s ochtends. Het is de laatste dag voor de rustdag en dat is dan ook waar iedereen naar snakt. De camping zegt last minute af, dus we gaan snel opzoek naar een nieuwe locatie. 85 km is de verwachte afstand. We fietsen door het glooiende landschap van Denemarken heen, dat verbazingwekkend mooi is. Eindeloze korenvelden, maisvelden en hier en daar was dorpjes met Vikingen gaan aan ons voorbij. Hanna denkt er zelfs over om haar toekomstige huis in Wassenaar met labrador en 27 jarige vriend van de date van laatst (ja Hans) te verwisselen voor een idyllisch huisje in de Deense binnenlanden. Links en recht gaat er wat fout in de route planning wat ervoor zorgt dat we zowel tegen de 100 km zullen eindigen, als weinig asfalt en veel onverharde wegen hadden de laatste 18 km. Het bezemwagen team staat ons vlak voor het einde op te wachten en rijdt al joelend met ons over de kleine landweggetjes naar de romantische kustplaats Gammel Ålbo, tevens de locatie voor onze eerste rustdag. Welverdiend, al zeggen we t zelf!